کسی که اگر مصیبتی بر او وارد شد ناراحت نمی شود و می گوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون » خدا اجر بیشتری به او می دهد. خبر می دهند که اولاد یا همسر یا یکی از بستگانت از دنیا رفته است. فزع نمی کند، جزع نمی کند، می گوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون».

می داند مصلحت در این بوده است. ما که عقلمان نمی رسد. هر پیشامدی که از طرف خداوند می شود، یک صلاح و مصلحتی است. خودمان هم نمی دانیم که صلاح است.

پسر مرحوم حاج شیخ علی اکبر برهان از دنیا رفت. آقای برهان برای این پسر خیلی ناراحت بودند. یک شب خواب می بیند که این پسر بزرگ شده و نا اهل شده و همه ی مردم می گویند: « این هم پسر آقا! » آبروی ایشان را برده است. از خواب بیدار می شوند و متوجه می شوند خواب دیده اند. خوشحال می شوند و متوجه می شوند که اگر این پسر می ماند، نا اهل می شد و آبرویشان را می برد. صلاح در این بوده که این پسر بمیرد.

ما در این مسائل عقلمان نمی رسد. پس اگر پیشامدی برای آدم اتفاق افتاد، نباید اعصابش را ناراحت کند، باید چه بگوید؟ بگوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون ».

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )