از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم سؤال شد: « کسی که فقیر است اما بر فقر خود صبر می کند، جزای این شخص چیست؟ یعنی درباره فقر خود به کسی چیزی نمی گوید و با نان خالی خود را سیر می کند، جزای این شخص چیست؟ »

حضرت فرمودند: « در بهشت ساختمانی است از یاقوت سرخ که اهل بهشت همه آن را نگاه می کنند، همانطور که ما ستاره های درخشان را نگاه می کنیم. در این ساختمان کسی داخل نمی شود مگر پیغمبر فقیر یا شهید فقیر یا مؤمن فقیر. »

کسانی که وضع مالی خوبی ندارند، خوشحال باشند و ناراحت نباشند و صبر و تحمل کنند که صبر کردن بر فقر سبب آمرزش است.

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )

کسی که اگر مصیبتی بر او وارد شد ناراحت نمی شود و می گوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون » خدا اجر بیشتری به او می دهد. خبر می دهند که اولاد یا همسر یا یکی از بستگانت از دنیا رفته است. فزع نمی کند، جزع نمی کند، می گوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون».

می داند مصلحت در این بوده است. ما که عقلمان نمی رسد. هر پیشامدی که از طرف خداوند می شود، یک صلاح و مصلحتی است. خودمان هم نمی دانیم که صلاح است.

پسر مرحوم حاج شیخ علی اکبر برهان از دنیا رفت. آقای برهان برای این پسر خیلی ناراحت بودند. یک شب خواب می بیند که این پسر بزرگ شده و نا اهل شده و همه ی مردم می گویند: « این هم پسر آقا! » آبروی ایشان را برده است. از خواب بیدار می شوند و متوجه می شوند خواب دیده اند. خوشحال می شوند و متوجه می شوند که اگر این پسر می ماند، نا اهل می شد و آبرویشان را می برد. صلاح در این بوده که این پسر بمیرد.

ما در این مسائل عقلمان نمی رسد. پس اگر پیشامدی برای آدم اتفاق افتاد، نباید اعصابش را ناراحت کند، باید چه بگوید؟ بگوید: « إنّا لله و إنّا إلیه راجعون ».

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )

خداوند تبارک و تعالی فرمود: اگر بنده بداند من خدای او هستم و هر چه صلاح اوست به او می دهم، در دلش از من ناراضی نمی شود.

در حدیث است که « أنتم کالمرضی و ربّ العالمین کالطّبیب. » ما همه مانند مریض هستیم و خدا مانند طبیب.

ساعت ده صبح دکتر به همراه مأمور آشپزخانه وارد اتاق بیماران می شود. ده تخت هم داخل اتاق است، دکتر می گوید: « به این چلوکباب بدهید با کره، به تخت کناری غذا ندهید، به او سوپ بدهید، به این شیر بدهید، به او کته ی بی نمک بدهید، به این آش بدهید، دیگری نان و کباب. » مریض ها همه یک جور به دکتر نگاه می کنند. حتی به کسی هم که می گوید غذا ندهید، او می فهمد که امروز عمل جراحی دارد و نباید غذا بخورد، چون می فهمد و می شناسد که دکتر خیرش را می خواهد، اعتراضی نمی کند.

حالا اگر بلند شود و بگوید که چرا به آن مریض چلوکباب بدهند و به من ندهند، دکتر می فهمد که این شخص روانی است. ما هم اگر به خدا بگوییم خدایا چرا به فلانی خانه ی دو هزار متری دادی و به من ندادی، ما هم روانی هستیم. ما هم قضا و قدر الهی را نشناختیم و نفهمیدیم. باید بفهمیم همانطور که مریض می فهمد و به دکتر اعتراض نمی کند، ما هم به خدا نباید اعتراض کنیم و هر چه به ما می دهد راضی باشیم.

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )

گاهی اوقات بنشینید و فکر کنید و در مورد آیه های خدا تفکر کنید تا بیشتر خدا را بشناسید.

روایت دارد که یک ساعت فکر کردن ثواب شصت سال عبادت دارد.

فکر کن و ببین که این دنیا را چه کسی خلق کرده، این پشه را چه کسی خلق کرده است؟ هر چیزی که فیل دارد، پشه هم دارد. فیل خرطوم دارد، پشه هم دارد. چهار دست و پا دارد، پشه هم دارد. کبد و معده و روده دارد، پشه هم دارد. تازه پشه دو بال هم بیشتر از فیل دارد. یکی از راه های شناختن خدا این راه ها است. گاهی بنشینید و با خود درباره ی این مطالب فکر کنید.

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )

بقاء ایمان در تعظیم خداست. اگر خدا را بزرگ بشمارید، ایمان شما باقی می ماند.

اول وقت نماز بخوانید، تعظیم خدا است. اگر آخر وقت نماز بخوانید خدا را تعظیم نکرده اید. آن وقت، تعظیم که نکردید موقع مردن ایمانتان را هم از شما می گیرند.

راننده ای که پشت چراغ قرمز ترمز می کند، یک وقت برای ترس از جریمه ترمز می کند، یک وقت اگر افسر هم نباشد باز هم می ایستد، این بخاطر احترام به قانون است.

اگر کسی به قوانین خدا هم اینطور احترام بگذارد، برای ترس از جهنم نماز نخواند، برای ترس از عذاب خدا نماز نخواند، نماز را برای تعظیم خدا بخواند، ایمانش باقی است.

( برگرفته از کتاب: مجموعه سلوک ابرار 2 - طریق وصل ؛ مجموعه رهنمودهای اخلاقی حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی )